In Frankrijk is Juliette Armanet al lang geen nobele onbekend meer. Haar tweede plaat Bruler Le Feu verzamelde al miljoenen streams op Spotify en kreeg onlangs zelfs een deluxeversie. Ook in ons land begint het vuur voor de uit Lille, waarvan de songtekst zachtjes aan het ontwaken is. zout Terwijl, tussentijdse inhoud met een korrel aangenomen te worden wil een hopeloos uitverkochte AB is niet iets wat iedereen zomaar even uit zijn mouw schudt. De passage van Juliette Armanet in Brussel is tevens de laatste af te vinken datum van de tour en dus is meteen een ding duidelijk: het dak moet eraf.
De avond gaat al vroeg van start in de Ancienne Belgique wanneer David Numwami om kwart voor acht het podium van de mythische poptempel in Brussel betreedt. Numwami presenteerde vorig zijn jaar debuut-ep Numwami-wereld aan de wereld nadat zijn naam al vlotjes de ronde ging. Dat lag natuurlijk aan het feit dat de jongeman op tournee Charlotte Gainsbourg ontmoette. Vanavond mag het allemaal weer wat kleiner en neemt hij genoegen met een klein stukje voor het rode gordijn. De energie van David Numwami werkt zoals altijd aanstekelijk en zorgt zelfs voor de eerste danspasjes van de avond. Helaas kunnen we niet optimaal genieten, willen niet alleen de instrumenten te veel worden verbeterd waardoor de vocalen vaak verloren gaan in de mix, ook wordt er onder de aanwezigen nog enthousiast bijgepraat tijdens het voorbije weekend. Naar mate de set vordert krijgt de jonge Brusselaar het publiek wat meer in de hand en krijgt zijn feelgoodsongs de aandacht die ze verdienen. Het enthousiasme van de muzikanten straalt af op het publiek en met een koud biertje in de hand lijkt het startschot gegeven voor een feestelijke avond.
Op een telefoon die voor ons in de lucht steekt zien we het uur naar kwart voor negen springen en luttele seconden later dooft het licht van de Ancienne Belgique. Een instrumentaal intro kondigt de komst van Juliette Armanet aan, sterven nog later vanuit de rook lijkt op te duiken en met witte rozen strooit. Een noot heeft de Française nog niet uitgevoerd wanneer het publiek al uitzinnig staat te roepen en te applaudisseren. De gouden medaille lijkt al in zicht nog voor de gelopen wedstrijd is. “Boum Boum Baby” trapt de avond dan echt op gang en het voelt ook miljoenen fonkelende deeltjes door de Brusselse concertzaal zweven. Een gecontroleerdend begin ruimt al snel baan voor de ster die Juliette Armanet in hart en nieren is. Wat nog niet helemaal is, wat absoluut mogelijk is nog voor het einde van het eerste nummer, wordt al snel vertrouwd met een zekere karaoke waarbij de bereidheid aanwezig is, en dat zijn er heel erg veel, uit volle borst meezingen.
Achter de piano vindt Armanet een soort veilige ruimte waar ze zelfs op adem kunnen komen, om vervolgens de ene na de andere onderliggende, breekbare song op ons af te vuren. “L’Épine” begint heel klein met slechts een bescheiden plek gericht op de zanger, maar bloeit steeds verder open tot een indrukwekkende saxofoonsolo die ons hart doet smelten. Een eerste stroomversnelling in de show wordt bereikt door de openvolging van het prachtige “Qu’importe” dat live een nog meer uitgespannen arrangement krijgt en “Flamme” dat ons meeneemt naar de club. “L’indien” sluit dat af in een soort verlengde party-remix waarbij percussie de hoofdrol speelt en de discosfeer die vooral op Bruler Le Feu in de verf gezet wordt opnieuw geactiveerd.
Dat Juliette Armanet er een zaak van maakt om haar publiek op elk moment bij het optreden van verlies, wordt gelogen na gelogen. Tijdens “J’te l’donne” grijpt de Française de kans om het publiek in te duiken en enkele fans die nodig zijn om te vertragen terwijl ze rustig verder zingen. Telefoons schieten de lucht in als paddestoelen uit de grond om het unieke moment vast te leggen. Wat we op dat moment nog niet weten, is dat Armanet later in de show het podium zal verlaten om het publiek tegemoet te komen tijdens “Tu me Play”.
De volgende dat de bingokaart geschrapt kan worden is het rustmoment halverwege de show. “Imaginer l’Amour” en “Vertigo” vormen de uitgelezen liedjes uit de AB om te toveren tot een kleine, diepere woonkamer waar Armanet voorzichtig diep in haar ziel laat kijken. Het zijn ook deze nummers die beknopt zijn dat Juliette Armanet een zanger van formaat is en een redelijk gedetailleerd stembezit. Zelfs dreigend dat het geroezemoes in de zaal de opgenomen liedjes te overstemmen, maar net op tijd ruilt de zanger de piano weer in voor een stukje midden van het podium. De AB wordt zelfs omgetoverd tot een oceaan van bewegende armen tijdens “L’amour en Solitaire”, maar voor we het goed en wel beseffen dat een zee van mensen de refrein luidkeels en vol ondersteund mee.
Zelfs lijken we gekatapulteerd naar de avond dat Fred Again.. de Brusselse zaal onveilig maakt, maar het is toch wel echt Juliette Armanet, gehuld in een zilveren cape vol pailletten, die een clubsfeer weet neer te zetten met “Le Dernier Jour du Disco” , datum bijlage van de eindsprint inzet. Live worden de nummers voorzien van instrumentale overgangen die de lijm tussen de verschillende compositievormen en het geheel naar een nog hoger niveau tillen. Er wordt meermaals gespeeld met het opbouwen van vooraleer een volgende refrein ingezet wordt, waardoor de aanwezigen permanent op het randje van hun stoel verblijven. Wie op basis van de plaat een vrij rustige, ingetogen maar stijlvolle show had verwacht, maakt iets ongezien mee. Geen van de muzikanten die de Franse meebracht naar onze hoofdstad blijft in de schaduw staan en wanneer tussen de liedjes uiteindelijk wordt om ook hen een applaus te geven, is de respons al zelfs enthousiast als bij elke andere vraag die Armanet stelt. De sensuele baslijn op “Brûler Le Feu” vertelt ons dat de avond ten einde is en we kunnen het bijna niet geloven wanneer onze telefoon vertelt dat er heel wat tijd verstreken is. Niemand lijkt echter zin te hebben om de zaal te verlaten en dat wordt vervangen, want nog later keert Juliette Armanet nog een laatste keer terug, ditmaal gehuld in rode pailletten. “Le Rouge aux Joues” en “Sauver Ma Vie” vormen een mooie samenvatting van de avond en sturen ons terug naar huis.
Juliette Armanet wist in de Ancienne Belgique nummers uit haar eerste plaat Kleine Amie nl opvolger Bruler Le Feu moeiteloos met elkaar te verzoenen tijdens een uiterst boeiende show. De charismatische zanger wist de geblokkeerde uitverkochte AB ruim verdeeld uur in de hand te houden en te spelen zoals een dirigent zijn orkest stuurt. Het jaar 2022 zit erop voor de artiest en we denken graag dat haar passage in onze hoofdstad de kers op de taart was van een bijzonder mooi muzikaal jaar. Wie geen kaartje kon bemachtigen krijgt in het voorjaar een herkansing tijdens Jazz à Liège.
Setlijst:
Inleiding
Boem Boem Baby
L’Epine
Qu’importeren
Vlammen
L’Indien
J’te l’donne
Imaginer l’Amour
Hoogtevrees
L’amour en Solitaire
Le Dernier Jour du Disco
À la Folie
Bruler Le Feu
Tu me spelen
Le Rouge aux Joues
Sauver Ma Vie
